Mamelia u okulisty

Na kilkudniowym urlopie poświęconym wyprawieniu Daniela do pracy uległam lekkiemu znudzeniu pisaniem (oraz przekonaniu, że cierpię na stwardnienie rozsiane, objawiające się uporczywym bólem łydki) i postanowiłam sprawdzić, co u Mamelii. Niestety po awarii komputera w biurze skaner nie jest sobą i zjadł większość kolorów, co z kolei zniweczyło sens paska, który miał naśladować barwami film Jeuneta. Czas chyba zainwestować we własne machinarium.

Po powrocie do pracy przejrzałam sobie też internet, co pozwoliło mi stwierdzić, że znowu zostałam twarzą komiksu kobiecego, chociaż hej, w co najmniej trzech miejscach mówię wyraźnie, że się nie identyfikuję z tym ruchem:
na moim blogu
na Comic Grrrlz
na pamiętnym panelu
a jednak redaktorzy Kolorowych wiedzą lepiej. Nie znaczy to, że mam coś przeciwko samemu terminowi, bo nie mam. Po prostu nie czuję się twarzą niczego i nikogo oprócz samej siebie i chciałabym, żeby wszyscy to sobie wbili do głowy. Miło też stwierdzić, że traumy z konkursu paskowego Gildii, od czasów którego datuje się moja znajomość z red. Gizickim, najwyraźniej nigdy nie słabną i moje obrzydłe płody plastyczne nadal tak mierżą Daniela, że nie woli się na ich temat nawet nie wypowiadać.

Na szczęście jest dla mnie nadzieja: Repek (którego podziwiam za merytoryczne przygotowanie do flame'a na Kolorowych i żelazne nerwy w tymże) opisał mojego bloga w epilogu "W sieci szerokiej" jako doskonałą kronikę życia towarzyskiego komiksiarzy. Jestem bardzo dumna, że znalazłam się w tym zestawieniu. Kiedy więc już przestanę być twarzą rozmaitych rzeczy i porzucę paskudny zwyczaj rysowania, zostanę waszą powszechnie kochaną ciotką Klotką, publikującą tu rozmaite ploteczki i donosiki.

Zapraszam jutro na dzień z kolażem.