Komiksowa Warszawa - fotorelacja

Komiksowa Warszawa za nami, teraz pozostaje mi ją tylko odespać i nieco się odkarmić (chociaż większość zdjęć pokazuje, że nie powinnam raczej nic jeść przez następnych kilka lat). A także napisać relację. Ze względu na to, że jak zwykle nie chciało mi się robić zdjęć, a Daniel nie miał na to zbyt wiele czasu, służąc mi za chłopca do bicia, jakość fotografii i ich wartość merytoryczna pozostawiają wiele do życzenia.

Festiwal zaczęliśmy w piątek od meczu koszykówki Wydawcy vs. Reszta Świata. Pomimo długiej zimy i niskich sufitów gra toczyła się na wysokim poziomie, dzięki systemowi zmian udało się nam biegać po boisku prawie 1,5 godziny i wszyscy to przeżyli. Ja do tej pory nie mogę wstać wprawdzie z krzesła bez okrzyku rozpaczy, ale zdobyłam cztery punkty, przyczyniając się w ten sposób skromnie do wygranej Wydawców. Za rok ten punkt programu zdecydowanie do powtórki.



Po meczu udaliśmy się do baru Mash przy Górczewskiej, którego właścicielka wykazała się umiejętnością liczenia i pomimo początkowej niechęci do hołubienia spoconej bandy niepoważnych ludzi w lokalu, który właśnie się zamykał, wybiegła jednak za nami z okrzykiem "Dogadajmy się!". Dogadaliśmy się, a jakże. Sam "Mash" mi się podobał, zadziwiające ale jakże charakterystyczne dla mnie jest to, że mieszkam obok od dwóch lat, a nigdy wcześniej tam nie byłam.


A to już sobota w Basenie i teren oznaczony przez Asu.



Punkt informacyjny na wejściu do Basenu (utrwalony w niedzielę, we wczesnych godzinach porannych). Jako że punkt informacyjny to moje ukochane dziecko festiwalu, pozwolę sobie napisać o nim nieco więcej. Jest to dokładnie to, czego zawsze brakowało mi na WSK - miejsce, w którym wita się wchodzących na imprezę gości, i nie mam tu na myśli komiksiarzy, którzy świetnie poradzą sobie w tłumie znajomych, tylko zwykłych ludzi, którzy po przejściu przez drzwi rozglądają się i nie bardzo wiedzą, co dalej. Staraliśmy się powiedzieć do każdego kilka słów, opowiedzieć, co się dzieje w Basenie, wręczyć katalog, ulotkę z programem, wspomnieć o możliwości dostania komiksu za zwiedzenie wystaw. Dużo osób zgłosiło się do nas z siedmioma pieczątkami - dla każdego wybieraliśmy album zgodny z zainteresowaniami, przy czym ludzie byli naprawdę przyjemnie zaskoczeni ofertą (m.in. Berlin Lutesa, Komiks Wawa, Mucha, Jutro będzie futro, cały pakiet Klossów i mnóstwo innych), co przypomniało mi WSK jeszcze w kinie Grunwald i siateczkę z makulaturowym Baranowskim... Najjaśniejszym punktem naszego stoiska był niewątpliwie przewodnik po Warszawie, który cieszył się ogromnym powodzeniem, dużo gości wracało po dodatkowe egzemplarze, żeby dać je swoim nieobecnym na festiwalu znajomym i rodzinie, interesowały się nim firmy organizujące wycieczki po Warszawie. Podobał się mojej siostrze, która nie lubi komiksów i mamie, która nie umie ich czytać (szczególnie urzekła ją kreska Titosa). Mam nadzieję, że w ten sposób wyhodowaliśmy mimochodem sporą grupkę nowych odbiorców komiksu, także polskiego, co było głównym celem Komiksowej Warszawy. Dla mnie osobiście ważny był kontakt z żywym odbiorcą spoza środowiska, dlatego żałuję, że w sobotę, kluczowy dzień KW, musiałam zniknąć na kilka godzin. Bardzo dziękuję też Idze Wiśniewicz, która dzielnie pomagała nam przez całą sobotę i niedzielę nie tylko w informowaniu, ale także przy pilnowaniu wystawy belgijskiej, Jeanowi, który podjął się niewdzięcznej pracy rozdawacza ulotek i także doglądał wystawy, a także Maćkowi, który roznosił plakaty i Magdzie, ozdabiającej bitwę.



A skoro o bitwach mowa, to trzy zdjęcia z sobotniego wieczoru.


Na tym zdjęciu zasłaniam całkowicie Joannę Karpowicz, co nie zmienia faktu, że bardzo się cieszę, że się poznałyśmy! Szkoda tylko, że nie miałyśmy czasu dłużej porozmawiać, bo potem moja czasoprzestrzeń wykrzywiła się w kierunku kebabu, a potem już Cię Joanno nie widziałam. Ale co się odwlecze (lub, jak z pełną ufnością do niedawna mawiał Daniel, zwlecze) to nie uciecze.


Tłum na początku bitew. Niestety nie utrzymał się do końca, co moim zdaniem było winą nieco zbyt rozwleczonego tempa całej potyczki. Pozwolę sobie zacytować Tomka Pstrągowskiego, który napisał dokładnie to, co myślę. "19:30 i później: Bitwa Komiksowa to jeden wielki chaos. Publiczność narzuca tematy, zwycięzcy nie zwyciężają, a i tak od początku wiadomo, że wszystko wygra KRL - ulubieniec widowni (ostatecznie nie wygrał chyba tylko przez przypadek). Wpadką było dobieranie tematów (choćby nietrafione "kajdanki", mające być świetnym żartem środowiskowym; "bazyliszek", którego trzeba było objaśniać mieszkającej za granicą Agacie Barze; czy oparty na niezrozumiałej dla pochodzącego z Ukrainy Igora Baranko grze słów temat "walenie w basenie"). Dziwne rzeczy działy się też z dogrywkami. Pierwsza została ogłoszona nieco na siłę, wyraźnie wygrał ją Mikołaj Spionek, a Karol Kalinowski się poddał. Nie przeszkodziło to jednak organizatorom podjąć decyzję o jej powtórzeniu (wygrał już KRL). Usilnie próbowano też zorganizować dogrywkę finału - mimo że publiczność wyraźnie głośniej klaskała Igorowi Baranko." Mam nadzieję, że na następnych bitwach Gonzo będzie trochę mniej spięty.


Po bitwach udaliśmy się na kebab, żeby zrobić dodatkową bazę pod piwo, ponieważ pamiętamy wciąż lekcję Jaszcza z BFK.


Panowie w kebabie: Marcin z Miasta Fantastyki, Arcz, który zaraz podpuści Daniela na From Hell jak nie przymierzając, Ystada na szminkę i Marcin Podolec, którego bardzo przyjemnie było mi gościć w piątek połówką omletu, chociaż ledwo zmieścił nam się w mieszkaniu (Marcin, nie omlet).


Mirzka z Miasta Fantastyki, z którą bardzo miło mi się rozmawiało i mam nadzieję, że jeszcze nie raz spotkamy się na festiwalach świata (Daniel pozdrawia Cię też - dziwaczny szyk tego zdania to nawiązanie do polskiego tłumaczenia Famous Blue Raincoat, które właśnie mi się przypomniało).


A to Daniel "Dzisiaj Spierzyłem Stosunkowo Niewiele" Chmielewski, którego mimo to nadal szanuję i podziwiam jako człowieka i artystę.


Loża szyderców, czyli Wonder, czyli moje ulubione towarzystwo na wieczór festiwalowy. Potokowi nieprawości, wydobywającemu się z naszych ust, przysłuchuje się z niesmakiem Tomek Pstrągowski i jak widać, zamierza właśnie opuścić nasze chamskie towarzystwo. Afterparty zakończyłam przed drugą, dzięki Danielowi, który zabierając mnie w odpowiednim momencie nie dopuścił, żebym upiła się jak prosię. To cenię właśnie w byciu w związku.




Panel o komiksie kobiecym, którego bałam się strasznie, a wypadł bardzo dobrze - była dyskusja na scenie, różnice poglądów i pełna sala. Prowadziła bardzo sprawnie Kinga Kuczyńska z Comic Grrrlz, dyskutowały Sylwia Kaźmierczak, Joanna Tomiak, Agata Bara i ja, o ile udało mi się akurat opanować nerwową pogoń myśli.


Dobre wrażenie zepsuł na koniec Paweł "Kingpin" Sawicki, który najwyraźniej całe spotkanie przesiedział w kawiarni albo słuchał mp3 z telefonu. Zgadzam się, że komiksy bardziej dzielą się na dobre i złe niż na kobiece i męskie, ale mówiłyśmy o tym przez 50 minut, a maniera dyskusji rodem z formum Gildii ("Nie zrozumiałaś mojego pytania") też była niezbyt smaczna. Czekałam tylko na "Chyba Ty" i "Twój stary". Tytuł powyższego zdjęcia to "WTF?"


Ystad wygrywa konkurs Taurusa, co dziwnym nie jest, szczególnie, że zdjęcie to ujawnia dodatkową głowę Jacka, odpowiedzialną za komiksową wszechwiedzę.


Statuetka Komiksowej Warszawy lśni tak pięknie, że rozmazuje zdjęcie.


Timof odbiera jedną z nagród jako całkiem nowy człowiek - chwilę temu wyznał "Na BFK przedstawię Mojego Chłopca". Na ten moment środowisko czekało od lat!


Jeszcze tylko kilka masońskich uścisków dłoni i Komiksowa Warszawa przechodzi do historii. Jako organizator nie będę się wypowiadała, czy festiwal był udany, czy nie, tym bardziej, że ledwo żyję. Ja jestem zadowolona, a zdanie Tomka Pstągowskiego, że festiwalowi "Sporo brakuje do imprezy z Łodzi - zarówno pod względem rozmachu, jak i liczby i klasy gości" uważam za nieco puste - trudno porównać 20 lat doświadczenia z pierwszą edycją. Na pewno było to ogromne, wyczerpujące przeżycie, wiemy, że trzeba sporo poprawić i ulepszyć, wczoraj rozmawialiśmy z Danielem o nowych pomysłach na następny rok, aż nas sen zmorzył (a było to wcześnie). Dzięki, że wpadliście, miło było pogadać ze starymi znajomymi i poznać nowych ludzi (Kasiu Szaulińska, odezwę się wkrótce). Daniel był bardzo wzruszony rodzinną atmosferą, jaką wniosło przybycie klanu Węcławków-Flintów, na czele z Olgą i Emilem. Ja jestem bardzo zmotywowana rozmową z Michałem Słomką - wielkie dzięki. I tyle. Czas wracać do użerania się z archeologami.