Byliśmy dziś z klasą z ZOO...

W długi weekend byliśmy z panem Chmielewskim w ZOO, żeby mógł zobaczyć się z kangurami. W życiu nie widziałam takiej ilości idiotów na raz, no, może poprzednim razem w ZOO. Przeraża mnie, że ci wszyscy skretyniali ludzie mieli roje dzieci, które wyrosną na takich samych półgłówków, chyba, że w ich życiu nastąpi niesamowita iluminacja (nie nastąpi). Z mądrości rodziców wynika, że każda papuga to ara, pandę małą najlepiej karmić bułką, żurawie chipsami, na widok amfipriona wszyscy naraz wrzeszczymy kilkanaście razy "Nemo!", i generalnie, zwierzęta w ZOO są dokładnie tymi samymi, które pojawiły się w animacjach ubiegłych lat, więc nazywamy je tymi imionami (król Lucjan) i oczekujemy, że będą zachowywać się tak,  jak w filmie, chichocząc pod nosem na myśl o tym, jaki to szalony postmodernizm (chichoczemy my, zwierzęta też mogą, o ile było to uwzględnione w scenariuszu). Istnieje jeszcze druga grupa rodziców, dla której zwierzęta mają mordy (No, pokaż mordę! Ale masz paskudną mordę! Ale morda!), służą do robienia dziwnych, niezrozumiałych ruchów w klatkach, poza tym są śmieszne i paskudne zarazem (np. robią kupę, powodując orgię ludycznej radości). 

Kiedy byłam dzieckiem, rodzice nie pozwalali mi miotać się, wrzeszczeć i walić pięścią w szyby, klatki i nogi pobliskich ludzi, co, jak sądzę, wyszło mi w życiu na dobre. Teraz odchodzi się od tych, najwyraźniej absurdalnych, zasad dobrego wychowania. 

Poza tym przeraziło mnie, jak wielu szczupłych rodziców ma tłuste potomstwo. Wyglądali, jakby wychowywali kukułkę. To samo zastanowiło mnie w wycieczkach kolonijnych etc. - ilość dzieci z nadwagą. U mnie w podstawówce w klasie był jeden grubszy chłopak do podśmiewania się zeń. W innych rocznikach podobnie. Teraz to szczupłe dzieci będą igraszką dla małych spaślaków.

Pozwolę sobie zacytować przesłanie Kosmitów dla Ziemi ze sztuki "Koniec ery menelików" Kondratiuka: "Ludzie! Opamiętajcie się."

PS. Komiks jest fikcją tylko pod tym względem, że narysowałam gibbona zamiast małpki sajmiri. Poza tym wykonałam go w całości (no, prawie) brushpenem na papierze z garażu (dziękuję, siostro), muszę jeszcze opanować to narzędzie, ale już jestem nim urzeczona.