Kocmołuch

Bezczynność bardzo mi szkodzi, podobnie jak brak słońca. Kombinacja tych dwóch czynników po kilku latach doświadczenia pozwala mi nieomalże z matematyczną precyzją określić moment, w którym nastąpi nawrót depresji i przekonanie, że umieram na jedną z moich trzech ulubionych chorób: raka mózgu, raka jajnika lub stwardnienie rozsiane. Dlatego postanowiłam walczyć ze sobą i wykorzystywać wolne momenty w biurze na samorozwój. Takim samorozwojem ma być prowadzenie mini-pamiętnika, obejmującego jeden kadr/szkic/cokolwiek, dziennie a także szkicowanie przynajmniej jednej pozy innej-niż-en-face. Pierwszą stronę z pamiętnika wrzucam poniżej. Szkic nie nadaje się do pokazania światu.

Rysunek nie jest idealny, ale taka forma pracy ma mi też przypomnieć, że kiedyś rysowanie było dla mnie ZABAWĄ, a nie: walką z oporną materią, obciążoną dodatkowo wybujałymi oczekiwaniami w stosunku do siebie, co kończy się zazwyczaj łzami wściekłości, że kadr nie wygląda tak jak w mojej głowie. Czas to odkręcić, szczególnie że w przyszłym tygodniu idę kupować papier do "Silva Rerum" i biorę się do pracy, która, przy obecnym histerycznym nastawieniu, nie mogłaby być miła.